Կապույտ էին քո աչերը 
Ծովի պես այս մաքուր,
Ինչքան եմ կարոտել ես նրանց,
Ծփում էր ծովը կապույտ,
Ծփում էին աչերդ լուրթ,
Լալիս էր իմ հոգին դառնացած,
Ծփում էր ծովը կապույտ,
Ծփում էին աչերդ լուրթ,
Լալիս էր իմ հոգին դառնացած...
Ով գիտե, ուր պիտի գնաս դու այս աշխարհում,
Ով գիտե, ուր պիտի գնամ ես,
Ինչ որ ես ունեի, քեզ տվի այս կյանքում,
Կարոտից զատ ոչինչ չմնաց...
...
Ներիր ինձ, խենթիս անհոգ,
Ես ինքս եմ ինձ արդեն դատել,
Ապրելով լոկ քեզանով, քեզ հաճախ չեմ նկատել,
Հիմա երբ չկաս արդեն, և ինչով էլ ինձ կախարդեն,
Մորմոքում եմ անվերջ քո կարոտից,
Ալիքն ինքն էլ չգիտե, շատ կմնա նա այս ափում,
Իսկ ծովին կարոտից զատ ոչինչ չի մնա...