Անունդ հազիւ թէ յիշեմ հիմա,
Նոյնիսկ չեմ յիշում ազգանունը քո,
Միայն ապշած եմ մեր կեանքի վրայ,
Որ մէկ պիտ լինէր, բայց դարձաւ երկու։

Ինչ-որ քաղաք էր։ Ինչ-որ երեկոյ։
Մարմրում էին լոյսերն ընդհատ,
Լսւում էր միայն հնչեղ ձայնը քո,
Որով քերթւածն էր վառվռում ազատ։

Ուրիշ քաղաք էր։ Ուրիշ երեկոյ։
Հրդեհւում էին շողերը առատ,
Մեր լռութիւնն էր թփրտում հեւքոտ,
Կցկտուր խօսքի շեղբերում ժլատ։

Ախ, այդ անիրաւ-լաւ անունը քո,
Որով հիւսիսն եմ միշտ յիշել-ցրտեր,
Ինչպէ՜ս ինձ գերեց տապերի ներքոյ
Ու արեւ կախեց բեւեռից բեւեռ։

Իջնում է հիմա երրորդ երեկոն,
Իջնում է երրորդ քաղաքի վրայ.
Նոյնիսկ չեմ յիշում ազգանունը քո,
Անունդ հազիւ թէ յիշեմ հիմա…

26.7.91