Pamiętam małe białe miasto w ostrym świetle dnia 
Popołudnie puste wypalonej słońcem aż do dna . 
Leniwy czas w uliczkę tę prowadził nas. 
Kafejka i chłodne wino, które krąży z rąk do rąk. 
W kwadracie cienia, w cichym natchnieniu trwał taneczny krąg. 
Południa czas połączył nas ostatni raz. 

Zorba i ty wszystko w pustkę odpłynęło, 
Wino i ty, to co było już minęło. 
Zorba i ty, to się wszystko zamieniło 
Na wspomnienia pył. 
Zorba i ty, jeszcze w sercu rytm południa. 
Wino i ty, znikła gdzieś nadzieja złudna. 
Zorba i ty, to już nasze pożegnanie, 
Czas żegnaj mi. 

Za oknem piach mazowiecki, sosna krzywa, smutny świerk. 
Powoli dnia już ubywa, już niedługo pierwszy śnieg. 
Zwyczajny czas, nie pierwszy raz odmienił nas. 
W powodzi zdarzeń odpływa coraz dalej tamten dzień. 
Wśród nowych zdarzeń pozostał jednak twojej twarzy cień. 
By raz po raz, choć płynie czas, mógł łączyć nas.