Сөзi: А.Асылбеков
 
Ақ қайыңым, тұрушы едiң керiлiп,
Торғын шашың тобығыңа төгiлiп.
Қайда кеткен сол қуаныш, сол үмiт?
Ендi бүгiн еңсең түскен егiлiп.
 
Ақ қайыңым, көктем едiң, гүл едiң,
Еркешiммен еркелеп кеп жүр едiм.
Ендi бүгiн неге сонша жүдедiң?
Менiң – дағы мұңға толы жүрегiм.
 
Ақ қайыңым, аңсарым ең, әнiм ең,
Арайланып атқан алтын таңым ең.
Адасып қап бақытымның бәрiнен,
Аңсап жүрмiн алаңдаумен әлi мен.