Уважаемыя таварышы начальнікі!
Прэбываю ў састаяніі пячалі я...
Абажаемыя мае рукавадзіцелі,
Я січас всё аб'ясьню у аб'ясьніцельнай.
Я работаў на ўчастку ізьбірацельнам.
Да ня кем-нібудзь, а цэлым прадсядацелем.
Падшчыталі галаса - жыві і радуйся.
Дайце шапку і пальто! - дамой сабраўся я.
Тока выйшаў на вячэрнюю я уліцу,
Ад АМОНа палучыў дубінкай па ліцу.
Ну, а посьле - не пасьледняга, ня первага -
Ў аўтазак мяне закінулі, як дзерава.
Я АМОНу аб'ясьняў сваю пазіцыю:
"Я саўсем не атнашуся к апазіцыі.
Вы, рабяты, прысматрыцесь харашэнька!
Я такой жа, как і вы - за Лукашэнку"...
Я крычаў, я кляўся нашай власьці ў вернасьці,
Но услышалі мяне людзі саўсем ня це.
Пасажыры аўтазаку астальныя
Мне сказалі ў жосткай форме, каб ня ныў я,
А яшчо маю жану забралі тожа.
Бо яна зь сястрой сядзела ў пабе "Дрожджы".
Тока вышлі з паба, каб схадіць в яшчо адзін...
Вместа этага паехалі у Жодзіна.
Я, канечне, панімаю, што ў міліцыі
Нету врэмя, штобы нахадзіць атлічыя -
Хто чужой, хто свой - ну некагда вазіцца ім...
Но жана цяпер прымкнула к апазіцыі.
Есьлі нада, ад жаны я адракаюся.
І, ня знаю в чом, но есьлі нада, каюся.
Тока ж вы мяня, прашу, не увальняйце
І з насіжаннага места не зганяйце.
Я гатовы падпісаць, што мне прыкажуць
Проціў цёшчы, можэт, проціў мамы дажэ,
Проціў сына, дажа проціў друга Грышы...
Праўда, Грыша ізь цюрмы яшчэ не выйшаў...