Няхай асвеціць сонца,
няхай асушыць вецер,
я краскамі ўпрыгожу валасы.
Маўклівы падарожны,
твой твар глядзіць на мора,
куды ж душу сваю скіруеш ты?

У Даніі далёкай, у Даніі шчаслвай
цябе ўжо не пачуе хто любіў.
Застанься тут са мною,
застанься, замілую, -
мне усё адно жывы ці не жывы!

У русалчыных абдоймах
стагодззі, бы імгненні,
куды ж ты мкнешся, горнешся куды?

Твой твар глядзіць на мора,
твой твар глядзіць на захад,
твой твар глядзіць, ды гэта ўжо ня ты...