Niewiarygodnie przyspieszyło nagle krótkie życie
Niezwania tempa chociaż miało na to kiedyś czas

Ja jak marionetka której życie jakiś marny aktor dal
Choć widowni słychać głupie śmiechy
W nieporadnym tańcu gonie jego pęd

kiedy zgasną po nas kiedyś wszystkie światła
Spadnie kurtyna i w teatrze nie zostanie nikt

Ja jak marionetka która marny aktor rzucił teraz w kat
Zaplatany w swoje długie sznury
Niepotrzebne porzucone coś
Nawet jeśli ktoś mnie zapamięta
Wspomni [bad word] ę która bylem tyle lat
Czasem książe czasem jakiś żebrak
Ale nigdy nigdy nie wolny