Я братаўся з дубамі і клёнамі,
цалаваўся з рабінамі, бярозамі
ды, паклаўшы за пазуху сонейка, 
я пайшоў на зустрэчу з ноччу. 

Ды пабачыўшы цемру бязлічную, 
у вачах адзіноцтва глыбокае, 
я зпужаўся, пабег, як апараны, 
ды маліўся у шэпт, і ў крык: 

"Трошачкі, трошачкі дапамажы ты мне, 
Маці-Прырода, нарадзі мяне ты зноў! 
Трошачкі, трошачкі аберажы мяне, 
о, Вялікі Божа, удыхні ў мяне любоў!" 

Вяпруковым страшэнным рыканнем
моцна роўма раўці пачала яна,
грухатала грамоўнай трашчоткаю, 
напускала ўслед кажаноў. 

Вокамгенна заціхла ўсё вакол, 
не лішыўся як толькі я розуму, 
на далонях прынес ветрык лёгенькі 
аржаны ды яловы пах. 

"Трошачкі, трошачкі дапамажы ты мне, 
Маці-Прырода, нарадзі мяне ты зноў! 
Трошачкі, трошачкі, аберажы мяне, 
о, Вялікі Божа... Я часціна Твая!" 

З неба, з вышыні 
весткі-ластаўкі 
ў тры разы хутчэй 
ляцяць у закром маёй душы. 
Пад купалам нябёс 
ззяе мой зорны лёс, 
клічу ды гукаю 
маленькім саванём. 

Гоп, з Божавых вачэй, 
гоп, белы свет цячэ, 
гоп, а з Яго плячэй 
расце дрєва. 
Гоп, прыгнуў на дубок, 
з веткі на ветку скок, 
вогненны жалудок 
я зрываю. 

Знутры маёй душы 
весткі-жаўрукі 
ў сем разоў хутчэй 
ляцяць на ўсе бакі. 
Купалы нябёс 
мне даруюць лёс, 
зоркі ў кудрах маіх 
ззяюць россыппю чыстых рос. 

"Трошачкі, трошачкі дапамажы ты мне, 
Маці-Прырода, нарадзі мяне ты зноў! 
Трошачкі, трошачкі, аберажы мяне, 
о, Вялікі Божа!.. Я часціна Твая!" 

Дык было ж гэта ўсё аль бо не было? 
Толькі сэрца пранізанае стралой - 
маю душу кранула вечнае 
златазорнае крыло. 

Дык было ж гэта ўсё аль бо не было? 
Толькі сэрца пранізанае стралой - 
маю душу кранула Божае 
жыватворнае святло!