Калі нехта кажа: "Бывай!" - гэта шчэ не значыць - канец.
І хаця ў канвульсіях край, рана канстатаваць сьмерць.
І хаця не відаць - куды, і надзея - ні на каго,
Ты паслухай: зьвіняць званы. Гэта з намі гаворыць Бог.

Гэта - скрозь цемру прамень. Гэта - вецер, што рве смугу.
Гэта - новы сонечны дзень. Гэта - праз забароны рух.
Гэта - годна падняты сьцяг. Гэта - шыхт, што гатовы ў бой.
Гэта - крыж на тваіх плячах. Гэта - людзі разам з табой.
Гэта - тысячы моцных ног, што пячатаюць цьвёрды рытм.
Гэта - не яны бачыць Бог: гэта - мы! Гэта - мы!

Ты пачуеш: зьвіняць званы. Калі здольна пачуць душа
Голас продкаў з далечыні, голас, што не заглушыць час,
Голас памяці гэтай зямлі, гэтых рэчак, гэтых лясоў,
Тых народаў, што тут жылі… Ты паслухай: мацнее звон.

Гэта - скрозь цемру прамень. Гэта - вецер, што рве смугу.
Гэта - новы сонечны дзень. Гэта - праз забароны рух.
Гэта - годна падняты сьцяг. Гэта - шыхт, што гатовы ў бой.
Гэта - крыж на тваіх плячах. Гэта - людзі разам з табой.
Гэта - тысячы моцных ног, што пячатаюць цьвёрды рытм.
Гэта - не яны бачыць Бог: гэта - мы! Гэта - мы!

Калі нехта кажа: "Бывай!" - гэта шчэ не значыць - канец.
І хаця ў канвульсіях край, рана канстатаваць сьмерць.
І хаця не відаць - куды, і надзея - ні на каго,
Ты паслухай: зьвіняць званы. Гэта з намі гаворыць Бог.