Над полем месяц двухрогі,
А мне ў цішыні палявой
Адна пралягла дарога:
Да вокан любай маёй.
Яна кахае другога,
І як ні падай да ног
Убранага кветкамі Бога, –
Ён не ўратуе, Бог.
Сьвяшчэннікі ўсёй паднябёснай
Каханьня ня вымаляць мне.
А суцешаць хіба што сосны
І роднага неба сьвінец.
Каб глядзеў я ў вочы іконе,
Як у вочы лепшай зь дзяўчын, –
Узялі б мяне ў Божае лона,
Ўзьвялі ў апостальскі чын.
Каб бегаў я ў Божую хату
Так, як пад хату тваю, –
Мяне б сэрафімы крылатыя
Жывым пасялілі ў раю.

1984  У. Караткевіч