Айтарлықтай оңай, журек соғад коймай.
Сені коргенде, менімен бірге болсай.
Өзіңді қиялдай өзге ге қиялмай.
Өзімді кей - кейде келеміғой көп алдай.
Айтқым келгенде қыйналам, айта алмай.
Қайткым келгенде қыйналам, Қайта алмай, 
Сезімді бастамай, жаным - ау көп алдадың.
Көлімнен ұшқан құсым, қай - қайда барып қонбадың,
Мен саған ауырмадым, ауырган журегім.
Көңілде мен таппадым, айтарлықтай керегін,
Мен оны білмедім, шынында сезбедім.
Мен саган болдым, айтарлықтай ермегің,
Ойыншығың емеспім, қуыршағың мен сенің.
Ханшайымым, жалғызым, расында сен менің.
Қарасы көзімнің, сен менің жарығым,
Расында мен сені өте катты сагындым.

Өмірдің құлагері соңында құлап өлді.
Дәл солай сен үшін кештімғой суйқ көлді.
Көрдімғой артыннан самалмен суық желді.
Арман қиял шексіз үмітім соған сенді.
Мен саған қызығам пәк күлкіне жүзіндегі.
Сені коргеннен бері уайым-қайғы үзілмеді.
Көзімде тамшы жас ретімен тізіледі.
Арман қиял шексіз үмітім соған сенді.
Мен өзіңе айта алмайм іштей сезгенімді.
Аяқпен тепкілеп соңында езгенінді.
Басына салмасын ешкімге коргенімді.
Расында мен калайым маған көніл бөлгенінді.
Осыны білгенінді егерде кыйналсан. 
Тығдырдын тәлкегі жәбір шегіп жыласаң.
Шыңынан биі жардын сүрініп қуласаң.
Ардайым артында қамал болып мен тұрам.

Шылымның буына жаздым есіміңді.
Сүйреттеп салабердім, бейнелеп кескініңді.
Тастадым өз-өзімді заңғардың шыңынан.
Мен саған ауырдым, қасыңнан табылам.