Язмыш микән безне очраштырды, —
Юлларыбыз килеп кисеште, 
Күзләребез меңнәр арасыннан 
Берсен-берсе табып күреште.

Мин барлыгын син бит белми идең, 
Син барлыгын мин дә белмәдем; 
"Яратам" дип миңа әйтмәдең син, 
Мин дә сиңа "сөям" димәдем.

Үз юлыңнан кабат китеп бардың, 
Дәвам иттем мин дә юлымны; 
Саубуллашкан чакта кыялмадым 
Кысарга да хәтта кулыңны.

Ә йөрәктә нидер торып калды: 
Сүнәр очкын,янар ут микән?
Очрашырга сүз дә куешмадык, 
Очрашырбыз микән,юк микән?
Әнгам Атнабаев