Երկտող գրեց թողեց ինձ մոտ, «Եթե չգամ մինչ առավոտ 
Կտաս նամակս, դէ պատիվ ունեմ»,
«Պատիվ ունեմ» նա ինձ ասաց եւ նոյն պահին էլ հեռացավ,
Բայց ետ չեկավ անմահացավ:

Կյանքս կտամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն պատիվս ինձ,
Զենքս որդուս, իսկ սերս մայրերին կտամ,
Հպարտ հայացք, բարի ժպիտ, վերջին խոսքեր պատիվ ունեմ,
Բիբլիական Մասիսի պես դուք միշտ խոնարհ հայոց սպաներ,
Պատիվ ունեմ:

Դաշույնն կողքին, զենքը ուսին քայլում էր զգույշ, թաքուն այնպես,
Որ թշնամին չնկատի նրան,
Նայում էի վստահ քայլքին նրա արծվի սուր հայացքին,
Թող դողդողա մեր դարավոր վոսոխը:

Կյանքս կտամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն, պատիվս ինձ,
Զենքս որդուս, իսկ սերս մայրերին կտամ,
Հպարտ հայացք, բարի ժպիտ, վերջին խոսքեր պատիվ ունեմ,
Բիբլիական Մասիսի պես դուք միշտ տոկուն հայոց սպաներ

Կրակոցներ ,ուժքին պայթուն ,հետո իջավ պարտություն:
Առադրանքը կատարված է ,բարձունքը մերն էր պառք Ասծո:

Մայրը կանգնած նայում էր մեզ, հարցրեց տխուր.« Բա ո՞նց անեմ»
«Նրան կորցրիր բայց մեզ ունես, պատիվ ունեմ»,
Հայրը լսեց խոսքերը մեր, ուղղեց հեռուն հայեացքը ծեր,
«Ուրեմն այդպես էր պետք, պատիվ ունեմ»:

Կյանքս կտամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն, պատիվս ինձ,
Զենքս որդուս, իսկ սերս մայրերին կտամ,
Հպարտ հայացք, բարի ժպիտ, վերջին խոսքեր պատիվ ունեմ,
Բիբլիական Մասիսի պես դուք միշտ հպարտ հայոց սպաներ