Բայց կանցնեն այս օրերը ուրախ,
Կսահեն ժպիտները քո մեղմ,
Քամու պես իմ հոգին շոյելով, կկորչեն:
Կախարդված աշխարհից էլ ոչինչ չի մնա,
Եվ հեքիաթն անավարտ ու անմիտ կթվա,
Ու անմիտ կթվա քո աչքին:

Երջանիկ այս պահերն իմ, Աստվա՛ծ,
Ես գիտեմ, թե ինչու ես տվել.
Որ դրանք մեզանից դու խլես,
Դրանց տեղ բաժանես կարոտներ:
Ու դատարկ աշխարհում կարոտներն են շրջում,
Թափառում ու փնտրում…
Թափառում ու փնտրում են իրար:

Երբ գիշերն է իջնում մեզ վրա,
Մեր աչքերն են փակվում,
Մեր կապույտ նժույգները մեզնից հեռանում ու փնտրում են իրար:
Եվ այնպես կամացուկ, որ հանկարծ չարթնանանք,
Մեզ թողնում են նրանք
Ու դանդաղ հեռանում…
Ու դանդաղ հեռանում մեզանից: