Հովհանես Թումանյան 

Հապա էն սա՜րն, էն սար հսկան,
Էն սարերի սարն ու արքան,
Լազուր երկնի ծոցը մըտած,
Ճերմակ գլուխն ամպեր փաթթած,
Ահա կանգնեց ծանր ու տրտում
Քու առաջևն ու քու սրտում...
Է՜, նա արդէն քանի սև դար
Պերճ գագաթովն իր ձիւնափառ
Շողշողում է, փայլատակում,
Եւ ուխտաւոր հայի հոգում
Հպարտութեան ծնում թունդեր
Եւ սիրելի երազ՝ թէ դեռ
Էն երկնահաս Մասեաց կատար,
Ուր հին տապանն առաւ դադար,
Դադար կ'առնեն փառքերն մեր հին,
Որ նորափայլ իջնեն կըրկին....