Такую песню лірнік на Нёмане спяваў. 
 Дачку князёву шчыра пастух адзін кахаў, 
 Яна яго кахала – галубка з галубком, 
 Зямля багаццем стала, а неба ім вянцом. 

 Быў юны шлюб прыгожы - купалаускі вянок, 
 Укласці меч у ножны князёвы змовіў рок. 
 Дазнаўся князь суровы,пра іх таемны шлюб 
 Схапіў любоў у аковы, дзе сосенка і дуб 

 Пр. А на стромным беразе дуб з сасной стаяць, 
 Звіўшыся галінамі на усход глядзяць. 
 На ўсходзе сонейка макамі цвіце, 
 На зямлі каханенькай, з палыном расце 

 2. Куды ўцячы каханню, дзе жорсткасць правіць баль 
 Там кроў з расой на ранні, змачылі тонкі шаль. 
 Пад дубам і сасною, так лірнік мне спяваў, 
 Хлапца і свет князёўну любіцца Божа ўзяў.