Еллар үтеп, бара торгач картайсам да, 
Бөкрем   чыгып бетсә дә, хәлдән тайсам да, — 
Күңлем минем япь-яшь калыр, һич картаймас; 
Җаным көчле булып калыр, хәлдән таймас.

Күкрәгемдә минем шигырь утым саумы?! 
Күтәрәм мин, карт булсам да, авыр тауны; 
Күңлемдә көн һаман аяз — һаман да яз, 
Шагыйрь күңлендә кыш булмый да кар яумый.

Булмамын, юк, картайсам да, чын карт кеби, 
Утырмам тик, юк-бар теләк тели-тели; 
Менмәмен мин, ходай кушса, мич башына, 
Шигырьләрдән килер миңа кирәк җылы.

Җырлый-җырлый үләрмен мин үлгәндә дә, 
Дәшми калмам Газраилне күргәндә дә: 
«Без китәбез, сез каласыз!» —дип җырлармын, 
Җәсадемне туфрак берлә күмгәндә дә.

Җәсадемне — төнемне, гәүдәмне.