Пiсаць мэмуары мне, напэуна, зарана.
 Але рана ёсьць на сэрцы, незагоеная рана,
 Жыцьцё знэрвавала, за сябе самому сорамна
 Крумкачоў часта бачу, чую боль у iхнем
 гомане.
 Хапаю ротам паветра, рвуся з натоўпу на
 свабоду
 Грукаю ў дзьверы. Адтуль пытаюцца: "Хто там?"
 Адчынiце, людзi! Я прыйшоў за дапамогай!
 Хлусьня гэта, што наша краiна ёсьць
 нямоглай!
 Не загаснуць зоркi у небе, покi неба тое
 будзе.
 Не загiне край забраны, покi будуць людзi.
 Нiхто мяне не чуе, усе жывуць ледзь-ледзь,
 Кiнуць бы ўсё ды ў неба паляцець!
 Не жадаю акалець, а жадаю, каб мой народ.
 Заўжды жыў не на каленях, а зусiм наадварот.
 Каб бачыў надзею, як неба сярод хмар:
 Дзе ж ты, дзе, мой паветраны шар?

 Момант iсьцiны, скрозь хмары промнi
 Я нарадзiўся тут, усё як на далонi
 Край безкаштоўны, з табой размаўляе сын.
 Беларусь, дзякуй за ўспамiн.
 Вось толькi тут бачу, як ты уздыхаешь цяжка
 Б'ецца з турботай сэрца, варушыцца важка
 Вецер запеў. Так пела мне малому мама
 Песню добрую, але голас Твой дрыжаў змала
 Мой новы дзень, я пакiдаю маленства край
 Прыйшла пара, кажу я сам сабе: "Бывай"
 Глядзеў сьвет з вокнаў усьлед трывогай
 шчырай.
 Мой шар нёс мяне далёка, нiбы ўвырай
 Дзе не праехаць, не прайсьцi, зямля шаптала
 мне ляцi
 Спяшайся, адчуй сiлу вышынi.
 Зямны паламаны лёс мой, дух свабоды ў пылу
 Нясi мяне, мой шар, як птушку крылы

 Падымi мяне па-над замлёю
 Падымi мяне ў сьветлы абшар
 Падымi мяне над мiтусьнёю
 Падымi мяне паветраны шар