Тормыш шундый - мәхәббәт төрлечә була.
Кемдер бәхетле, ә кемдер, ә кемдер югалып кала.

Төнге урам, яңа төнге утлар,
Ә мин кайтып барам синен яныңнан.
Дөньяда бүген мин иң бәхетсез кеше,
Һәм бу бары тик, бары тик синен эшең.

Атлыйм алга, күзләремдә томан,
Ә үзем һаманда, һаманда уйланам.
Искә төшә безнең бәхетле минутлар,
Ләкин алар инде кирегә кайтмаслар.

Үтәр вакыт, барысы да үзгәрер,
Ышаныч бетәр, ә өмет өзелер.
Китәр сөю, уләр мәхәббәт,
Йөрәктә калыр бары тик ачы нәфрәт.

Ләкин бу соңырак, әлегә мин яратам,
Һәм сиңа багышлап шушы юлларны язам.
Шушы юлларга моңсу күзләрдән минем
Бер-бер артлы тамалар кайнар яшьләрем.

Без бит синен белэн дуслар гына идек,
Э шулай да яшь йорэкнен уе билгесез.
Эллэ ничек инде шулай мине дус итэсез,
Бутэн артык дуслар анда эзлисез.

Безнен дуслык хэзер чуалулы-буталулы,
Алгы коннэр, айлар алай узмаслар.
Очрашкач та, туктап сойлэшергэ-серлэшергэ
Матур сузлэр инде башка булмаслар.

Упкэлэмим мин бит хич тэ синннэн аерылганга,
Чонки тормыш, белэм, хэрчак узгэрэ.
Лэкин бераз упкэлэми булмый икэн хич тэ
Ишетелгэн кайбер авыр сузлэргэ.

Хэрбер сузен саен сина мин бит дустым дидем,
Мин бит белмэдем, дустын барлыгын.
Белгэн булсам, эйткэн булыр идем
Кукрэгемдэ минем урын тарлыгын.

Күптән синен белән күрешмибез, сөйләшмибез,
Бер-беребезне белмәгән сыман кыланып йорибез.
Салэм һәм саубул, бүтән сүзләребез юк,
Ягымлы күзләрен кабызды йөрәгемдә ут.

Нигә безнең арада барлыкка килде киртә,
Нигә безнең юлыбыз аерыла икегә?
Без хәзер дуслар түгел, без бары танышлар,
Синең дуслар, минем дуслар безне аердылар.

Рәхәт иде сиңадагын, миңадагын рәхәт иде,
Китте ул вакытлар, ак күгәрчендәй очып китте.
Хыялларда өча идек зәнгәр күккә, салкын айга,
Яр буенда калдырып, китеп бардың башкага.

Сине уйлаганда мин, калэм елый дәфтәргә,
Әрни йөрәк, елый күңел, белмим миңа нишләргә?
Коздәге яфрак кебек, очты минем хыяллар,
Ташып аккан сулар кебек алар кире кайтмаслар.

Безгә шулай язылгандыр, без бергә була алмабыз,
Бер-беребезгә сүз әйтмичә, саубулашабыз, аерылабыз.
Калдым хәзер бер үзем зәнгәр күкнең астында,
Калдым хезер бер үзем, сөйгәнем юк янымда.

Айрылгач кына аңладым, озелеп яратканны,
Миңа бәхет китерүче жанымны югалтканы.
Син бәхетле генә бул, миңа шул да җитә,
Алтын яфракларны коеп, безне сары көз көтә.

Мин китәм синең яныңнан, китәм бүтән кайтмаска,
Синең тирән күзләрең карамас та, алдамас та.
Шулай килеп чыкты, син узен шулай теләдең,
Мин сине өзелеп сөям, өзелеп сөям, сөйгәнем.