Недзе зноў разлілася атрута. 
Сустрэў акіян рачны лёс. 
Галашэнні, людскія пакуты 
Вершнік смерці з крывёю прынёс. 

Пад зямлёю грымотаў навала. 
Ладзяць скокі роспач ды крык. 
І вядзьмарка з усмешкай сказала, 
Што смерць непазбежна чакае жывых. 

Спасылаемся на Д’ябла ды Бога, 
На нечысць, Старажытных Багоў. 
Ад старога і да малога 
Ямо хлеб, чакаем кроў. 

А пад намі ў балі калецтва, 
Забіраючы слёзы з вачэй, 
З-пад заганнай рукі чалавецтва 
Выпадак знішчае Айчыны дзяцей. 

Зноў узнiмуцца чорныя кветкі 
Успамінам у сэрца калоць. 
Добра, кажуць, квітнеюць палеткі, 
Дзе з зямлёю змяшалася плоць. 

Дзе дзесяткі людзей затаптана 
Спачывае журботнасці цень, 
Палівае жыццёвай расою 
Яшчэ адзін помнік, яшчэ адзін дзень. 

Лёс не літуе і хопіць марыць. 
Час не гоіць, дае забыццё. 
Хай даруе і хай ім падарыць 
Вечнае ў памяці нашай жыццё. 
(x3) 

Вечнае ў памяці нашай жыццё...