Невыпадковы сум жыве ў глыбіні вачэй.
Ці ведаеш ужо колькі дзён? І таямнічых начэй?
Жаданьне дасягнуць нябёс прынесла нам гэты сум.
Разбураны зорачны мост стаіць на нашым шляху.

Прыпеў:
Трэба каб сьціхлі змрочныя думкі ў стомленым розуме,
Каб павольна ісьці нам удвух (удваiх) па квітнеючым полі,
І пачуць у сваіх сэрцах старажытнае моцнае полымя,
Каб падняцца нарэшце на вежу ўласнай свабоды.
Каб убачыць ці ёсьць, што яшчэ
За межай свабоды.

Неверагодны лёс доўга чакаў пад акном,
Можа хто пойдзе за ім, пакіне ўтульны дом.
Цяпло шматпакаёвых кватэр ніхто не зьмяніў на абшар,
Зьбіраемся толькі мы ў краіну нястрачаных мар.