Սայաթ-Նովա

Մե խոսկ ունիմ իլթիմազով, անգաճ արա, ո՜վ աչկի լուս.
Սըրտումըս ինթիզար ունիմ, քու տիսըն բարով, ա՛չկի լուս,
Աջաբ քիզ ի՞նչ գեթ իմ արի՝ կենում իս խըռով, ա՛չկի լուս.
Աշխարս աշխարով կըշտացավ, յիս քիզանից՝ սով, ա՛չկի լուս:

Թեգուզ հազար դարդ ունենամ, յիս սըրտումըս ա՜հ չիմ ասի.
Իմ հուքմի-հեքիմըն դուն իս, յիս էլ ուրիշ շահ չիմ ասի.
Սայաթ-Նովեն ասաց. զա՛լում, յիս էն մահին մա՜հ չիմ ասի՝
Հենչաք ըլի՝ դո՛ւն վըրես լաս մազըտ շաղ տալով, ա՛չկի լուս: