Клён стары
У двары
Шыбу мацае лістом
Запрашае перайсьціся надвячоркам
Як у сьне
Серца мне
Агарнула хараством
Ад таго, што ты ўжо блізка, мая зорка.

Сьнегапад,
Сьнегапад,
Сьнегапад згубіў свой сьнег.
Сьвет, мінаючы зіму, ў вясну імкнецца.
А чаму,
А чаму,
А чаму так лёгка мне?
А таму, што ты мне хутка усьміхнесься.

Небасхіл,
Небасхіл
Прыглушыў агні свае,
Таямніцу прыхаваўшы ў небе чыстым.
І калі
На зямлі
Сьпеў гармонік раздае
Справа ў тым, што пакахалі гарманіста.