Сонца сыходзіць... Сонца сыходзіць
Калі сонца сыходзіць, яно зьнікае скрозь рэдкія чорныя хваіны
Там, на ўзгорку, увечары яно памірае ціхім...
І вецер здаецца восеньскім, і вецер здаецца дымным...

Калі Сонца сыходзіць, то ты зноў адзін як і раней, 
Узгадваеш нявольна гэтую песьню,
Што ўлятае ўслед за Сонцам у злата-чырвоную далеч...
Не вяртаецца... не паспеўшы развітацца,
Пазорнае ў тваіх вачох...

Калі Сонца сыходзіць, ці ня значыць гэтае, 
Што прыйшоў час змяняцца?
Забываць...пакідаць...вучыцца быць...цемра...
Упершыню ўявіць апошні дзень тут...
Упершыню сказаць нешта апасля напрыканцы...

Калі Сонца сышло, ці ня гэта канец?
Спадчуваюць зоркі, ведаюць, што хутка я -  адзін з іх...
А мне здаюцца іншымі - то ж я падманваю сябе...
Я не зьмяніўся... і раблю гэту крок у вечную цемру,
За памерлым Сонцам услед Вялес павядзе мяне...