Najpierw minie nasza miłość,
potem sto i dwieście lat,
 potem znów będziemy razem:

 komediantka i komediant,
 ulubieńcy publiczności,
 odegrają nas w teatrze.

 Mała farsa z kupletami,
 trochę tańca, dużo śmiechu,
 trafny rys obyczajowy
 i oklaski.

 Będziesz śmieszny nieodparcie
 na tej scenie, z tą zazdrością,
w tym krawacie.

 Moja głowa zawrócona,
 moje serce i korona,
 głupie serce pękające
 i korona spadająca.

 Będziemy się spotykali,
 rozstawali, śmiech na sali,
 siedem rzek, siedem gór
 między sobą obmyślali.

 I jakby nam było mało
 rzeczywistych klęsk i cierpień
- dobijemy się słowami.

 potem się pokłonimy
 i to będzie farsy kres.
 Spektatorzy pójdą spać
ubawiwszy się do łez.

 Oni będą ślicznie żyli,
 oni miłość obłaskawią,
tygrys będzie jadł z ich ręki.
my wiecznie jacyś tacy,
 a my w czapkach z dzwoneczkami,
 w ich dzwonienie barbarzyńsko
 zasłuchani.