Рассякаюць паветра гостры мячы,
Свішчуць над галовамі стрэлы.
Падымаюць зямлю наканечнікі дзідаў,
Цягнецца ўверх чорны дым ў далечы.

Кроплі крыві ўпалі на твар,
Слых рэжуць смяротныя крыкі,
Бой закіпае з новаю сілай,
І ў гэтым баі мой меч – гаспадар.

Ты бачыў мой цень ,але не зратаваць
Сябе – лязо з сілай прабіла даспехі.
У вачах тваіх я назіраю агонь
І ён пачынае імгненнна згасаць.

Цяпер душа твая ў маіх руках
Я ахвярую яе свайму Богу.
Вусны шэпчуць чароўныя словы
І ворага раптам акутвае жах.

Хутчэй б’ецца сэрца ў грудзях,
Целам сваім адчуваю я стому
І сонца ўжо на небасхіле кідае
Крывавы позірк на наш сцяг.