Үзең киттең,өйдә синең исең калды,
Рәсемнәрдән елмаючы төсең калды.
Синең кулың тигә бөтен нәрсәләрең
Яраланган җанны өзәр өчен калды.
Үзең киттең,өйдә яңгырап сүзең калды,
Сукмакларга ышанып баскан эзең калды.
Елатырга, моңсу уйлар уйлатырга
Төрле чакта әйткән төрле сүзең калды.

Үзең киттең, ләкин өйдә син бар әле,
Аерылсак та, миңа һаман син яр әле.
Яратышып бәхет эчкән гомерләрнең
Кире кайтмас зары җанга явар әле.