To do ludzi jest krzyk,
 Delikatny tak.
 To wołanie bez słów,
 Chcesz usłyszeć – patrz.
 Radość tworzy tę myśl,
 Rzeźbi tak jak chce.
 Zwalcza lęk,
 Granic mniej.

 Wykluczony bez wad
 Które można mieć
 Zachwyt dziecka to stan
 Dla nich wiem, to sen
 Tak bardzo inny,
 pewnie ten sam,
 To może jest tłem,
 Jest gdzieś tam.

 Który z nich to jest,
 Ten prawdziwy świat.
 Mój, Twój, jej, albo wasz
 Pewnie ich
 Jego też
 Więc chyba nasz.

 I naiwni jak nikt
 Żaden dźwięk czy szept
 No i szczery ten gest,
 Spontaniczny też.
 Jakby na przekór tym
 Doskonale pięknym, znam
 Tym, co są,
 Co w alejach gwiazd.

 Który z nich to jest,
 Ten prawdziwy świat
 Mój, Twój, jej, wasz
 Ich,
 Jego też,
 Więc chyba nasz.

 Który z nich
 To jest ten
 Trafny punkt
 Widać żal.
 Jeszcze coś
 Oprócz nas
 z obu stron
 Dzieje się.

 Kolorowy z drewna, ludzi tłum
 małych kobiet, panów stu
 muchomorów, sanek liczb
 przytulają się, to nic.
 Kalendarze, cyfry, pełno dat
 autoportret, siedem pań,
 w okularach siwych dam
 dziwnych zwierząt, mnogość klat 
 pod sukniami patrzą na
 świętość, anioł, byki, twarz
 oryginalną wieczność ma
 przytulają się, przytulają się, przytulają się.