Խոսք: Պարույր Սևակ

Ախ ես գիտեմ, չէիր սիրում
Հիմա գիտեմ ես անկասկած... 
Վազվզում ենք մենք սեզերում, 
Խոտերի մեջ խոնավ ու թաց: 

Հետո նստում ուրախ ու գոհ, 
Երեքնուկի թուփ ենք քաղում 
Եվ այդ ծանոթ երեքնուկով 
“Սիրում-սիրում” անվերջ խաղում: 

Անուններում երեք հոգու 
Եվ դու կաս միշտ, և ե՛ս միշտ կամ 
Քո անունն եմ ես միշտ պոկում, 
Իսկ դու իմը` ո՜չ մի անգամ: 

Որքա՜ն անգամ եմ ես վանել 
Տխուր մտքերն ինձնից հեռու 
Եվ վախեցել եմ միտք անել, 
Որ դու... որ դու ինձ չես սիրում:

Չէ՜,ինձ չէի՛ր, չէի՛ր սիրում... 
Թե չէ – ի՞նչ է, բա՞րդ էր այդքան 
Գտնել երեք անուններում 
Իմ անունը գեթ մեկ անգամ: