Сал аялдап, тагзым етпей бул аланнан отпендер, Желтоксанда ызгырыктан тітіркеніп кокпен бел, Бул жер калкам аскак рух жарылысы откен жер, Кайта оянган улт намысы кызыл канга боккен жер, Ерте есейген ару кызды шаштан суйреп тепкен жер. Жатты мунда естен танып кузге айналган коктемдер. Алан шетін коршап турган шыршаларга ала кок, Жас булдіршін сезімінді жанар етіп карап от, Сол арадан саткындыкта та елестейді кара бет, кара беттін кобі бугін дара тулга, дара бет. Жас булдіршін, муз курсанган шыршаларга карап от, Заманыннын женісі мен женілісін санап от, Улттын багы жанар ма екен кас тулпары нары жок Ал біреулер намысы жок, жігер каукар кары жок, Кемсітпекші желтоксаннын жаланаяктары деп, Жок, кешегі сын сагатта кокірегі жанып от Турган солар аяз сорган кызыл беттін ары боп, Дауірінін тауыгына шашылмаган тары боп. Тірліктегі ар ісінін жангырыгы болады, Бул табиги жасырын зат озгеріссіз калады. Сол занга сай сені бакыт не сор іздеп табады, Дуниені дур сілкінткен жас толкыннын саналы, Данкын ешкім буркей алмас оны да еске салады, Желтоксаннын бас аланы, кайсар рух аланы.