Толькі ў сэрцы трывожным пачую

За краіну радзімую жах, —

Ўспомню Вострую Браму святую

I ваякаў на грозных канях.

 

Ў белай пене праносяцца коні, —

Рвуцца, мкнуцца i цяжка хрыпяць...

Старадаўняй Літоўскай Пагоні

He разбіць, не спыніць, не стрымаць.

 

У бязмерную даль вы ляціце,

за вамі, прад вамі — гады.

Вы за кім у пагоню спяшыце?

Дзе шляхі вашы йдуць i куды?

 

Mo яны, Беларусь, панясліся

За тваімі дзяцьмі уздагон,

Што забылі цябе, адракліся,

Прадалі i аддалі ў палон?

 

Бійце ў сэрцы іх — бійце мячамі,

He давайце чужынцамі быць!

Хай пачуюць, як сэрца начамі

Аб радзімай старонцы баліць...

 

Маці родная, Маці-Краіна!

He усцішыцца гэтакі боль...

Ты прабач. Ты прымі свайго сына,

За Цябе яму ўмерці дазволь!..

 

Усё лятуць i лятуць тыя коні,

Срэбнай збруяй далёка грымяць...

Старадаўняй Літоўскай Пагоні

He разбіць, не спыніць, не стрымаць.