Малюй мяне, і толькі ноччу
Бяз слоў, бяз сноў няспынна крочу
К табе навек, ня веру болей,
Што нас няма, і ўжо ніколі...

Не спыніць мне подыху, неба толькі бруд
Думкі гэта тая ж вада!
Мая Гуантанама, зачыняй таксама нас
І нікому не аддавай!

І крок яшчэ, яшчэ, і потым
Ня здолеў, каб ня зведаць, хто ты.
Мой жах, мой пах, мой сэнс да болю
Я сам жадаў, але ж даволі!

Не спыніць мне подыху, неба толькі бруд
Думкі гэта тая ж вада!
Мая Гуантанама, зачыняй таксама нас
І нікому не аддавай!