ӘКЕ

Әке, сенің жасыңнан асып барам. 
Кезі-кезі келгенде тасып та алам, 
Кезі-кезі келгенде жасып қалам, 
Мына өмірге, бәрібір, ғашық балаң.

Құры алақан емеспін қуаныштан, 
Қуаныштар алдымда құрақ ұшкан.

Бір арыстан өмірден өткенімен,
Өмір сүріп келеді тірі арыстан.

Өкінбе, әке, отың бар сөнбейтұғын,
Ол мәңгілік жанады көрмей тыным. 
Ұрпағың бар, ел менен ер намысын,
Тірі тұрса, қолынан бермейтұғын.

Әке, сенің тастап кеткен мұранды,
Төрт немерең көрген шақта қуанды.
Терің сіңген тақияға жармасып,
Алма-кезек бірінен сон бірі алды.

Иіскейді танауларын шүйіріп,
Шешем отыр тәуба жасап сүйініп.
Мазалаған әлдеқандай бір сезім,
Тұрды менің алқымымда түйіліп.

Кейіс пішін. Келінің де тұр қарап,
(Сәбилер-ай, сәби кімді тындамақ.)
Сездің бе, әке, сенен қалған мұраны
Ұрпақтарын жатыр әне жұлмалап.

Сезбейсің-ау, сезбейсің-ау, ардағым,
Осыншама артында ұрпак қалғанын.
Пай, пай, шіркін. Орталарында отырсаң,
Ию-қию базар болып жан-жағың.

(Сезбейсің-ау ешпегенін отыңның...)
Ортасында өзің шашқан қоқымның,
Өзің жоқсың.
Озіңе ұсап отырмын.