Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына; 
Паміж сваіх і чужакоў яна нам ласкай матчынай. 
Аб ёй мне баюць казкі-сны, вясеннія праталіны 
I лесу шэлест верасны, i ў полі дуб апалены. 
 
Аб ёй мне будзіць успамін на ліпе бусел клёкатам 
I той стары амшалы тын, што лёг ля вёсак покатам. 
Аб ёй мне баюць казкі-сны, вясеннія праталіны 
I шэлест лесу верасны, i ў полі дуб апалены. 
 
I тое нуднае ягнят бляянне-зоў на пасьбішчы, 
I крык вароніных грамад на могілкавым кладбішчы. 
Жыве з ёй дум маіх сям'я 
I сніць з ёй сны нязводныя... 
Завецца ж спадчына мая ўсяго старонкай роднаю.