Свеце месяц, свеце, як дзюрка ў сярмязе;
Паніч за мужычкай безустання лазе.
Дваццаць год Марысі, кроў іграе ў целе,
З панскім сынам ночкі каратае, дзеле.

"Марыся, Марыся! -- гавора ёй маці: --
Кінь на паніча так вачыма міргаці".

Яна як не чуе матчыных мараляў:
Спусці маці з вока, -- дзеўка й загуляла.
Пад лясок, за вёску, бы далей ад дому,
Ляціць на спатканне к панічу ўдалому.

"Марыся, Марыся! -- гавора ёй маці: --
Кінь на паніча так вачыма міргаці".

Панічу з паненкай, з багатай Амэляй,
Ужо рукі хусткай ксёндз вяжа ў касцеле.
Панічова ж любка, Марыля ўдалая,
На прылёты бусла слёзна паглядае.

Марыся, Марыся! галоўкі не чухай, --
Не слухала маці, бабкі цяпер слухай.