Ой, у полі азярэчка,
Там плавала ведзярэчка,
Сасновы клёпкi, дубовая двэрца,
Не цурайся, ды маё сэрца!

Яно плавала, плавала
Тры дзянёчкі i з вадою.
— Выйдзі, дзяўчына, выйдзі, кахана,
— Пагаворым мы з табою!

— Ох, і рада выхадзіці,
І з табою гаварыці!
Край мяне маці палажыла спаці,
Ей баюся ды разбудзіці!

— А я — казак маладзенькі,
У мяне конік вараненькі.
Калі не выйдзеш, дзяўчына, з двара —
Я не твой, а ты не мая!

Казак коніка сядлае,
З канём рэчы размаўляе:
— Рысю, мой косю, рысю, вароны.
Аж да ciняга Дунаю!

Каля сiняга Дунаю
Стану, гляну, падумаю.
Ці мне ўтапіцца, ці мне канём біцца,
Ці дадому вараціцца?!

Я ўтапіцца не ўтаплюся,
І з конікам не заб'юся.
Бывай, дзяўчына, бывай, кахана,
Больш да цябе не вярнуся!