Ман замоне сар кашидам аз ҳамин хоки диёрам,
Хостам дар соягоҳам шодиву шуре биёрам.
Ман ҳавас кардам, ки рӯзе рӯшанӣ резад ба поям.
Аз фишори ҷангалам о,
О хушкӣ! Шохаҳоям, решаҳоям, баргҳоям...

Сояҳо маро шикастанд, шохаҳо ҷодаро бастанд.
Лаънати дунё, ба қисмат мондаам дар банди зулмат.
(х2)

Сояҳо маро шикастанд...

Охир ин барги тани ман, интиҳои сарнавиштам,
Рӯйи ин барги ҳалоӣ, садри бадбахте навиштанд.
(х2)

Охир ин барги тани ман, охир ин рӯзи аъзобам,
Ай бимонед баъди мурдан ло ақал ором хобам.
(х2)

Зери ҳамин хок, хоки азизам...

Сояҳо маро шикастанд, шохаҳо ҷодаро бастанд.
Лаънати дунё, ба қисмат мондаам дар банди зулмат.
(х4)

Сояҳо маро шикастанд...

-

Когда-то я восстал с грунта родной земли,
В тени свои привезти радости и скорби.
Я возжелал свету литься к кронам моим,
Но под гнётом леса угодил.
О сухмень! Ветки мои, корни мои, листья мои...

Тени меня сломали, ветки окоченели.