ჰოიდა ნანა, ოჰოი ნანა, 
ქედა, შუახევ-ხულოიდანა, 
დედო დვრინით დამემღერა 
დიდგოროზი მთები თანა, 
მთები. . . ვისვის თვალსეირი 
ვისთვის ჯავრი შიგნიდანა, 
თეთრ პერანგებს ხრამში ყრიდნენ 
ლურჯს იცვამდნენ თანდათანა, 
კლდის კატარში მზე ყვავოდა 
კლდის ბორჯღალზე ბეჩქვი ყანა, 
გვანცას ლოცვებს ვაზის სული 
გორით გორზე გადეყვანა, 
ვარჯანისთან, ნაჯვარისთან 
დაჯვარული ქვები წვანან, 
ქვებში ჩუმად დაქვითინებს 
ჩემი დიდი ნენეის ნანა, 
დერდებს გულში ვიბექსნიდი 
აჭარელი ვიყავ განა. 
ჰოიდა ნანა, ოჰოი ნანა, 
წარბგახსნილი დავალ განა, 
საქართველოვ, ჩემო დედავ! 
ჩემი სუნთქვა გენაცვალა, 
ჩემი ყველა მქუხარება 
მწუხარება გენაცვალა, 
შენი სიტყვის სიცოცხლისთვის 
ხიხაძირში კიდე ვდგავარ, 
შენი ზეცის სიმაღლისთვის 
მარადიდში ვრანდავ ყავარს, 
შენი რჯულის საჯილდაოდ 
სხალთას ვრეკავ ზარებს მთავარს, 
ერთ ძირ ვენახს სულ გირგავდი 
კვლავ დაგირგავ დღეს და ხვალაც, 
იდიდგულე! 
რომ ამფერი 
აჭარელი გყავდი განა!