Ты знаеш вецер cваёй Радзімы -
Не безыменны там вецер нейкі,
А той, што вее начлежным дымам,
Шуміць чаротам, звініць жалейкай.

Які антонаўкі атрасае,
Які рыбацкія любіць снасьці
І, клямкай бразнуўшы, расчыняе
Па-гаспадарску ўсе дзьверы насьцеж.

Не заўважаеш яго ты часам,
Клянеш, калі табе дакучае,
У вушы сьвішча, запалкі гасіць,
Сячэ залевай, сьлед замятае.

Але затое ўдалі ад дому
Як ты сумуеш па ім заўсёды,
Як прагна слухаеш гул знаёмы,
Як ловіш вуснамі родны подых!