Па дарогах стоптаных нябёс
Крочыць стомлены анёл.
На шчаках яго сляды ад слёз,
А на пальцах кроў.

Колькі год таму абраўшы шлях,
Шлях, якім яму ісці,
Ён цяпер вяртаецца да сцен
Дома ў небе... Гэй-гэй-гэй!

Ціха усміхаецца сабе
Д'ябал ў брудзе каляін:
Што хацеў здабыў, цяпер ідзе
Да сваіх мясцін...

Правяду далонню па вачах,
Скіну мокры капялюш.
Час ісці і мне ва ўласны шлях,
І я кажу: Ўставай!

Прыпеў:
Свабоды мне дай! Свабоды мне дай! Свабоды мне дай! 
Гэты час настаў!
Свабоды мне дай! Свабоды мне дай! Свабоды мне дай! 
Гэты час настаў!

У вышыні адно далечыня,
Пад нагамі пекла страх.
Кожны з іх абраў уласны шлях
Цемры ці святла.

Толькі выбар паміж дзвюх дарог -
Гэты выбар не па мне.
Я сабе абраў свабодны крок
І я кажу: Ўставай!

Прыпеў. (4)