Як ты без мяне там?
Як я без цябе тут?
Пачуццём чалавека
цягне сэрца ў родны кут.

Як быццам жартую, 
а ў сабе мацней крычу:
"Я цябе ўратую, толькі як - 
не ведаю."

Ластаўка ў небе лунала
праўду казала аб тым
дзе жывеш ты зараз.
Я не спрачалася,
у вочы твае закахалася,
на неба глядзеўшы часам.

Голас трымаю.
Гонар - гэта мая прастора,
гэта мая краіна,
край любы, край адзіны.

Лепшае побач чую, 
крылы свае ратую.
Хутка ўсё добра будзе,
мірныя, вольныя людзі.

Дзе яно, сэрца Радзімы?
У лесе ці ў хаце, 
ці паміж муроў цагліных?
Кволаю птушкай у небе, 
водарам ніў ці коласам чэрствай глебы?