Ціхі шэпат ліствы парушае спакой,
Спіць непралазны гушчар.
Час ад часу паветра ірве воўчы вой,
Падымаючыся да хмар.

Яны зацягнулі начны небасхіл
І цемра лес ахапіла.
Схавала ад вока ўвесь зорны пыл,
Раскінула чорныя крылы.

Адзінокае вогнішча ярка гарыць,
Драўляны твар ідала асвятляе.
Побач на каленях нехта стаіць
І ў думах багоў заклікае.

Але Богі не чуюць,як іх не малі
Ты апошні паганец на гэтай зямлі!

Зямлю тваіх продкаў хрысцілі чужынцы,
Няведаму веру прынеслі.
Усюды праходзілі шляхам бясконцым
Край ахапілі Вялеса.

Браты твае веру не збераглі
Ты апошні паганец на гэтай зямлі!

Хай цела напоўніць помсты агонь!
Слёзы нябёс, змыйце смутак з душы!
Духі продкаў, не пакінце мяне.
Праз веры імглу правядзіце!