Autobusy zapłakane deszczem
wożą ludzi od siebie do siebie,
po błyszczącym mokrym asfalcie, 
jak po czarnym gwiaździstym niebie 
Od tygodnia leje w mym mieście,
ścieka wilgoć po sercu i palcie, 
z autobusu spłakanego deszczem
liczę gwiazdy na mokrym asfalcie. 

Do łezki łezka,
aż będę niebieska
w smutnym kolorze blue, 
jak chłodny jedwab, 
w kolorze nieba
zaśpiewa kolor blue. 

Autobusy zapłakane deszczem
jak ogromne polarne foki,
wyszukują w deszczu swe miejsce
wydmuchując pary obłoki.
Po zmęczonych grzbietach ich dreszczem
przelatują neonów błyski, 
autobusy zapłakane deszczem
mają takie sympatyczne pyski. 

Do łezki łezka...

gdy padać przestanie w mym mieście,
gdzie się z swoim smutkiem umieszczę,
autobusie zapłakanym deszczem 
tam pojadę, gdzie pada wiecznie. 

Do łezki łezka, aż będę niebieska...