Часкаан чорааш, часкы ышкаш думбей дуне азып чордум,
Сенээ душкаш, сесерликте чечек ышкаш частып келдим.
Ам бо хунде аравыстын ыраан кончуун корем эжим,
Чулдуг чурээм, чугле сен дээш, девидедип чымырап чор.

«Кандыг тур сен?» катап катап айтырып каап оруксаам кээр,
Сени туткаш, сеткилимде ынакшылды соглексээм кээр,
Карам шигеш, кады турган хунувусту сактып келдим, 
Чанымда дег, часыдып каап орган ышкаш болдун эжим.

Куспактаза, куруг чер-даа чырый бээр деп бодаар-дыр мен,
Эргелетсе, эжим сени хун хун чокка чаптап орза,
Манагзынып хуннер санап чедип кээрин манап чор мен,
Сагышсырап сооланнаан сонгалардан ыравас мен.

Анаа ыйнаан каш хонук эрткен соонда чедип кээр сен, 
Амыдырал айыраннаан сылдызымны соннээр боор сен.