За дзьвярыма зноў даждлівы дзень,
У пакоі мутны шэры цень.
Цыгарэты зноў патух вагонь,
Кубак кавы ўжо застыў, ты яе ня піў.

Ты маўкліва доўга стаіш,
Разважаеш, што зрабіць, каб было лягчэй,
Каб ня бачыць усё, што вакол.
І ты марыш, каб усё зьнікла найхутчэй.

Можаш ты ісьці на захад,
Можаш крочыць на ўсход, -
Толькі там ня будзе лепей.
Бо, дзе нас ня будзе -
Там найпрыгажэй!

Каб ты ведаў, у які бегчы бок,
У пакоі ты сваім доўга б не стаяў.
Каб ты ведаў, як зрабіць той крок,
Ты б пакінуў усё даўно, хто што б ні казаў.

Можаш ты ісьці на захад,
Можаш крочыць на ўсход, -
Толькі там ня будзе лепей.
Бо, дзе нас ня будзе -
Там найпрыгажэй!