Мой горад спіць – ён спіць ужо так шмат гадоў,
Ён усё маўчыць – піша гісторыі за шклом.
Мы ўдваіх – я побач, толькі азірнісь.
У вачах таваіх я бачу страх ды крык “Прачнісь! Прачнісь!”

Пр.
 Адзін з першых горад мой – узнік сярод пяскоў.
 Як не чакалі мы з табой – не праклалі да яго шляхоў.
 Глядзяць з надзеяй вочы ў неба – пульсуе гучна кроў,
 Палопалася дужа глеба, мой горад – прывідаў 

Мой горад знік, аб ім не скажуць па ЦіВі (ТV).
Зусім адзін сярод людзей, ты паглядзі. 
Помнік бяз сэнсу сярод застылых у паветры слоў.
Вось – вось здаецца заенчаць сцены шэрых дамоў. Дамоў!

Пр.