А ў цёмным лесе сава кугіча,
А ў чыстым полі муж жонку кліча,
Ран, рана муж жонку кліча.

- Ты, жонка Ганна, хлопцам падмана,
Хоць мужа маеш, а ўсім маргаеш,
Мужа маеш, а ўсім маргаеш.

Ці, мой міленькі, я ў тым павінна,
Што за мной хлопцы, як за дзяўчынай,
Люлі, люлі, як за дзяўчынай.

- Ой, жонка, жонка, досыць ілгаці,
Бо я застаўлю праўду сказаці,
Бо застаўлю праўду сказаці.

- Калі, міленькі, ты мне не верыш, 
Павесь званочак на падалочак,
Люлі, люлі, на падалочак.

Як хто затроніць, званок зазвоніць,
А ты пачуеш – мяне ўратуеш, 
Ты пачуеш – мяне ўратуеш.

Званочак звоніць у садзе ля хаты,
А муж не чуе – ён глухаваты,
Муж не чуе – ён глухаваты.