Зноў зіма прыйшла да нас.
У тузе марнуем час.
Агарнула шэрань дах,
Сьнег у садах.

Ветравеяў нудны стогн
Зацяў душу маю ў палон.
Здань мінулага ў вакне
Мроіцца мне...

Узгадаю пра цябе.
Вобраз твой, нібы ў смузе.
Ў карагодзе хуткiх дзён
Згубiўся ён.

I юнацкi срэбны сьмех
Не лунае больш мiж стрэх.
Разам з восеньскiм дажджом
Заўчасна пайшоў.

Дні мінаюць і моўчкі гады сплываюць,
I ўжо памяць губляе твой твар.
Безуважна на нас хмары пазіраюць,
I маўчыць сьнегапад.

У нямозе ўпаў дадолу трапяткі апошні ліст, 
Ціхім шэптам разьвітаўся і пяшчотна шапаціць.
Толькі век яго нядоўгі – хутка сьціхне яго сьпеў
Пад нямою коўдрай белай...

Дні мінаюць, няўхісна гады сплываюць,
Марна памяць хапляе твой твар.
I зь нябыту нябёсы нам дасылаюць
Векавы сьнегапад.