Zielone szkiełko

Stoję na słońcu łapię w palce czas - nitki babiego lata. 
Patrzę na świat przez szkło bez krat - przez dno butelki. 
Włosy rozwiane głaszczą mi twarz, 
świat jest bez końca zielony, 
człowiek na słońcu to właśnie ja 
a może nie człowiek. 

Leżę na ziemi wdycham zapach traw - obłoki skłębione.
Zielone szkiełko całą prawdę zna - wie dokąd idę schylony.
Palce mi ziębną gdy przyjdzie świt,
nie wiem od rosy czy wstydu.
Człowiek na ziemi to właśnie ja 
a może człowieka widmo.

Lecę gdzieś w przepaść widzę czarne dno 
-słyszę jak krew stygnie w żyłach.
Spływa po twarzy powietrza prąd 
- to cel mnie znalazł i wybrał.
Znalazłem drogę, którą chcę 
przejść aż na [bad word]  snu stronę,
zielone szkiełko przecina dłoń –
spadam na ziemię jak promień.