Раз бяседа вялiкая e князя была: 
На пасад дачку княжну садзiлi: 
За сталом вiн заморскiх крынiца цякла, 
Бегла музыка ўкруг на паумiлi. 

На вяселле-разгул наплыло, як на сход, 
Госцi знатных зусюль, за паўсвету, 
Гэткай гучнай бяседы не помнiў народ, 
Гэткiх скарбаў, брыльянтаў, саетаў!.. 

Дзень, другi ўжо грымела у князя гульня, 
ў музыкi, i чаркi звiнелi; 
Выдумлялi забаў новых кожнага дня; 
Што хацелi - ўсяго госцi мелi. 

Ажно трэцяга дня князь прыдумаў адну 
Для дружыны пацеху-забаву: 
Загадаў ен пазваць гусляра-старыну, 
Гусляра з яго ведамай славай.

IV 

Акалiчны народ гуслi знаў гусляра; 
Песня-дума за сэрца хапала;
Вакол гэтай думы дудара-званара 
Казак дзiўных злажылась нямала. 

Кажуць, толькi як выйдзе i ўдарыць як ен 
Па струнах з неадступнаю песняй,- 
Сон злятае з павек, болю цiшыцца стогн, 
Не шумяць ясакары, чарэснi; 

Пушча-лес не шумiць, белка, лось не бяжыць, 
Салавей-птушка ў той час сцiхае; 
Памiж вольхаў рака, як штодзень, не бурлiць, 
Паплаўкi рыба-плотка хавае. 

Прытаiцца да моху русалка, лясун, 
Каня вечнага "пiць" не заводзiць: 
Пад звон-песню жывучых гусляравых струн 
Для eсiх папараць-кветка ўзыходзiць. 

V 

Прывяла гусляра з яго нiўных сялiб 
Дворня князева ў хорам багаты: 
Пасадзiла на ганку, мiж кленаў i лiп. 
На цагляным парозе магната. 

Невыдумная свiтка - убор на плячах, 
Барада, як снег белы - такая,
Незвычайны агонь у задумных вачах, 
На каленях ляглi гуслi-баi.

Водзiць пальцам худым па сталевых струнах, 
К песнi-музыцы ладзiцца, строе; 
Водклiк б'ецца ад струн па сцюдзеных сцянах, 
Замiраючы ў сховах пакояў 

Вось настроiў, навеў тон у струнах як след, 
Не зiрнуўшы на гулi нi разу,
ў сядзiць гэты сумны, як лунь, белы дзед, 
ў чакае ад князя прыказу. 

VI 

- Што ж маўчыш ты, гусляр, нiў, лясоe песнябай, 
Славай хат маiх подданых слаўныў! 
Нам сягоння зайграй, нам сваiх песень дай,- 
Князь умее плацiць незвычайна! 

Запяеш па душы, дасi ўцехi гасцям - 
Поўны гуслi насыплю дукатаў; 
Не пад мысль песня будзе каму-небудзь нам - 
Канапляную возьмеш заплату; 

Знаеш славу маю, знаеш сiлу маю... 
- Многа знаю i чуў аб табе я,-
ў я сам, як i ты, так табе запяю... 
- Ну, пара пачынаць, дабрадзею! -

Гэтак слухае, выслухаў князя гусляр, 
Заiскрылiся вочы сiвыя, 
Патануў у скляпеннях адзiн, другi ?дар, 
ў заплакалi струны жывыя.